Miniatury literackie

,,Zagubiona w dorastaniu”

Niektórzy są zmuszeni, żeby dorosnąć - Ja byłam.

I wtedy wszystko się zaczyna, jakoś w tym czasie dorastania gdzieś się gubimy.

Chodzi mi o to, że w pewnym momencie uruchamia się te bardziej zdegradowane części swojego mózgu.

Ja poznałam ostrze żyletki, smak tabletek i to uczucie po zbyt dużej ich ilości.

Poznałam zarys świata bulimiczki, osoby chcącej popełnić samobójstwo, które nie wyszło.

Byłam też w świecie osoby panicznie cichej i nieśmiałej, wycofanej.

Wbrew pozorom zwiedziłam parę żyć, stworzyłam parę historii.

Miałam już taki natłok osobowości – poprzez zrzędzącą sukę, nieśmiałego dzieciaka, uroczą dziewczynkę – że zgubiłam się w tych wszystkich cechach.

Teraz mój humor z minuty na minutę zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni.

Spojrzę na jedną osobę i czuję euforię,

 na drugą – irytację,

na kolejną – złość,

kolejna – przepływ ciepłych uczuć,

w lustro – żal.

Raz za razem czuję coś innego, a co gorsza nie panuję nad tym.

Jestem świadoma tego, że to złe, ale ta świadomość to jedyne, co mam, bo jestem  gdzieś tam uwieziona, a później niestety dopadają mnie potworne wyrzuty sumienia i niepewność.

Czy powinnam była?

Czy był tego powód?

Co ja zrobiłam?

To okropne uczucie.

Ta bezradność w czystej postaci.

Dezorientacja. Obłęd.

Poddanie się temu, co w Tobie siedzi, a najgorsze, że sam nie wiesz, co takiego.

Piekło osobowości.

Wszystko i nic.

Złościsz się, masz żal, płaczesz, złościsz się, tłumaczysz sobie, rozumiesz, znów złościsz i tak wciąż i wciąż.

Łzy, śmiech, gniew.

Czyste pandemonium.

Przykro mi, że jestem jak każdy człowiek, ale z przyspieszoną o tryliardy razy zmianą nastrojów.

To trudne. To przykre. To niezrozumiane, lecz nie dla mnie. Żałuję

Naprawdę nie chcę, naprawdę się rozpadam, w końcu wiem, co to znaczy.

Rozumiem tak bardzo.

Kawałek po kawałku wpadam w obłęd.

Czasami sama już nie wiem, co jest prawdą.

Naprawdę mi przykro.

To tak , jakbym była ślepa.

Kroczę po omacku, w strachu, co akurat ze mnie wyskoczy.

Choroba psychiczna

„ヤン ” *

Między nami żyje pewna dziewczyna.

Uważana jest za dobrą uczennicę-

miłą i ładną.

Nikt nie wie, co dzieje się w jej głowie.

Ma sadystyczne myśli…. .

Jej ojciec cały czas pracował.

Matka miała problemy z depresją.

Rodzice zamykali ją w klatce gdy popełniła błąd.

Dziewczyna została zniszczona psychicznie.

Jej psychika była wtedy w strzępach gdy zdarzyło się najgorsze.

Dziewczyna  zemściła się na rodzicach.

Gdy najmniej się tego spodziewali dosypała im do posiłku środków nasennych.

Zamknęła ich w klatce, w której wcześniej zamykali ją.

Dziewczyna nigdy się nie zorientowała,

że jej rodzice nie żyją.

Umarli z głodu, ponieważ dziewczyna ich nie karmiła.

Zawsze wracając ze szkoły wita się z nimi i

 opowiada im co się wydarzyło danego dnia.

Razem z nadejściem nocy

dziewczyna siada przed klatką, w której znajdują się rozkładające ciała jej rodziców.

Mów im wtedy jak bardzo ich nienawidzi

za to - co jej zrobili.

My nigdy nie dowiemy się co tak naprawdę się z nią dzieje.

Pozostają nam tylko fantazje na temat tej

miłej i ładnej uczennicy.

* ヤン (jap. yan) - oznacza chorobę psychiczną lub emocjonalną